Ikonen van mijn jeugd
rust in mijn leven
zie ik Anton Corbijn

de zon gaat weer schijnen
focus op mijn morgen
stap voor stap

Linkse paria,
in mijn eigen vaderland,
met extreem rechts.

mag ik mijzelf zijn
bang voor de extremen waar
schreeuwers regeren

overal rotzooi
achteloos achtergelaten
natuur verdient meer

stap voor stap vooruit
door het winterse landschap
verdwijnt jouw hand in de mijne

Witte stilte dempt,
het geschreeuw van elke dag,
verstilt gedachten.

de laatste zon schijnt
de wereld lijkt oneindig
klimaat vol chaos

gesponnen herfstdraden
in een mistig land
vlucht ik in mijn eigen werkelijkheid

herfstzon spreidt kleuren
de warmte van korte dagen
maakt mij melancholiek

het licht dat jij straalt
kinderlijk vrij en puurheid
maakt mijn hart weer blij

Ik blijf verwonderd
zie ik boven mij sterren
Een wereld vol licht

spiraal zonder eind,
treden cirkelen omlaag,
het leven leeft.

groen land verrast mij
vallende bomen dromen
mos onder mijn voet

groene oase
vervreemde natuur fluistert
hier vind ik mijn rust

Zondag ochtend zon
Geborgen warme stilte
Onvoorwaard’lijke liefde

Op het kruispunt staan
liefde is mijn houvast nu
de horizon valt

Noordelijke lijnen
eenvoudige spel van mijn ziel
Oslo sluipt in mij

vandaag een groene dag
in mijn hoofd en in mijn hart
virtuele vlucht

Stedelijke ijsvlakte
Verstilde pracht
Reis door mijn gedachten

Een rimpeling in het water
voelt als een storm in mijn hoofd.
Teveel gebeurt,
veel mensen begrijp ik niet meer.
Vervreemd van de realiteit,
zijn mijn dromen ingehaald?
Zijn ze nu slechts een hobby?

Gisteren heb ik de fototentoonstelling, “The Show of Life” van de Belgische fotograaf en vriend van Arno Danny Willems bezocht in de Venetiaanse Gaanderijen in Oostende.
Danny Willems, een Belgische fotograaf uit Oostende, heeft een bijzondere band met mijn idool, zanger Arno Hintjens. Hun vriendschap begon in de jaren ’70 en duurde meer dan vijftig jaar, wat resulteerde in talloze foto’s die Arno’s carrière en persoonlijk leven vastlegden.

Willems heeft een indrukwekkend fotoboek samengesteld, getiteld “ARNO, photographs 1972-2022”. Dit boek bevat meer dan tweehonderd foto’s, aangevuld met anekdotes en het volledige artwork van Arno’s albums van 1976 tot 2022​ . Het fotoboek is een eerbetoon aan Arno en toont zijn leven door de lens van Willems, die wordt gezien als een zesde lid van T.C. Matic vanwege zijn nauwe samenwerking met de band en Arno zelf.

Parallel aan het fotoboek is er ook een fototentoonstelling, “The Show of Life”, te zien in de Venetiaanse Gaanderijen in Oostende. Deze tentoonstelling loopt van 19 december 2023 tot en met 21 mei 2024 en biedt een intieme blik op Arno’s leven en carrière door de ogen van zijn boezemvriend en fotograaf​.

Deze projecten zijn meer dan alleen een visuele reis; ze zijn ook een viering van de diepe vriendschap tussen Willems en Arno, die elkaar begrepen zonder veel woorden. Willems’ foto’s onthullen de veelzijdigheid van Arno, van zijn tijd als jonge muzikant tot zijn laatste dagen, en tonen een leven vol passie voor muziek en kunst.

Oorlog
geweld
intolerantie
in deze wereld wil ik kwetsbaar blijven
hoop in mensen die mij begrijpen
de angst voelen om weg geblazen te worden
als de laatste pluis
dromen zweven als zachte zuchtjes in de lucht
fluisterend van verlangen naar vrede en vreugde
te midden van de chaos en de strijd
blijven we vasthouden aan die kostbare dromen

lente avond
het laatste licht van mijn dag
vliegen de reigers naar hun slaap bomen
valt het donker om mij heen
de wind fluistert door de frisse blaadjes
lente avond

De regen is verdreven
Lentelicht in mijn gedachten
Melancholie sluimert diep
Verlangend naar regendruppels’ pracht

Verblind door razernij
Verblind door tederheid
Verblind door pracht
verblind door macht
Het lijkt dat we allemaal verblind zijn
Sluit mijn ogen en laat me zweven
In de stilte van een zomernacht

met een tintelend blauw verlangen
staar ik door het raam
de kille winter avond
sta je warm naast mij
zwijgend stil geluk

In diepe wateren rust een stille ziel,
Een kalme schijn verhult wat de diepte bedoeld.
Verlaten winter, een ijzige streng,
Verlangt naar lente, een nieuw leven mengt.

Onder ijslagen sluimert de kracht,
Verlangen naar lente, een innerlijke pracht.
In diepe gronden, een mysterieus terrein,
Ontwaakt nieuw leven, een lentefestijn.

Winter’s eenzaamheid maakt plaats voor hoop,
Een frisse start, een nieuw levensloop.
Lente brengt energie, een warme gloed,
Diepe wateren, een verhaal van overvloed.

In het stille veld van witte kruizen,
Een echo van een ver verleden weerklinkt.
Maar onder hun schaduw, zo actueel,
Bloeit een trieste tuin van haat en oorlog.

De stenen wachten als getuigen van pijn,
Verdreven tranen, geschreeuw van verdriet.
Het verleden lijkt ver, maar leeft in het heden,
Een cyclus van lijden die niet snel slijt.

Herinneringen aan wat nooit vergeten mag worden,
Een wereld doordrenkt met een zware last.
De stille kruizen, een roep om vrede,
In een wereld die nog steeds lijdt onder de last.

Laat ons reflecteren, leren van gisteren,
Zodat morgen een dag van vrede kan zijn.
In de schaduw van de witte kruizen,
Dromen we van een toekomst zonder pijn.

In de kille schaduwen van verandering, waar onverdraagzaamheid zich nestelt, blijf ik staan, een eenzame getuige, van de vervaging van tolerantie, waar liefde knelt.

Verrechtsing fluistert in de koele wind, een symfonie van verdeeldheid en angst. Maar in mijn hart brandt een vlam, een weigering om te zwichten, een stille opstand.

De kunst, een roepende ziel in het duister, verzet zich met penseelstreken en zang. Cultuur, een baken in de storm, weigert te buigen voor het harde verlangen naar dwang.

Grenzen sluiten, maar de geest blijft vrij, want ideeën laten zich niet opsluiten. In deze chaos van luide stemmen, is het fluisteren van wijsheid niet te stuiten.

Laat de hardste schreeuwer niet het enige geluid zijn, in de symfonie van menselijke ervaring. Wij, de stille, de dromers, degenen die weerstaan, smeden verbindingen in de schaduw van intolerantie.

Dus temidden van de kilte en de sneeuw, waar de wereld lijkt te verstommen, vinden we kracht in eenheid, en blijven we dromen van een warmer ontkomen.