soms zie ik door de bomen
verdwenen idealen
nieuwe kansen ontspruiten

Tussen stil geworden stammen
fluistert het verleden zachtjes weg.
Wat eens hoog reikte, is nu losgelaten,
en in het zachte licht
ontvouwt zich iets nieuws —
breekbaar, maar vol belofte.

de wortels worden pijnlijk blootgelegd
onder de onredelijke
blijf ik toch een optimist

Wat blootgelegd wordt, doet pijn.
Wat zichtbaar wordt, dwingt tot eerlijkheid.
En toch, midden in de storm van onredelijkheid, kiest iets in mij telkens weer voor licht.

de zee geeft mij de rust
een open horizon
waar mijn fantasie op kan drijven

De zee leert ons dat stilte niet leeg is, maar vol ruimte om te dromen.

soms raast alles voorbij
een razende Roland
reis in mijn dromen verder

gevangen in vrijheid
verlies ik mijzelf langzaam
in dagelijkse sleur

Vrijheid kan ook een kooi zijn. Soms verliezen we onszelf niet in strijd, maar in de kleine herhaling van alledag.

de warme gloed
maakt deze ingewikkelde tijd
warmer voor mij

De zonnebloemen keren zich weg van de blik, maar hun gloed blijft voelbaar. Zelfs in een ingewikkelde tijd geven ze warmte en licht – een zacht gebaar van troost en hoop.

verdwaalde gedachten
wijzen mij een nieuwe weg
vertrouwd uit het verleden

Soms lijk het alsof gedachten alle kanten op dwarrelen, als vliegen die geen rust kennen. Maar juist in dat ronddwalen opent zich onverwachts een weg die bekend voelt, een pad dat al eens eerder is bewandeld. Het verleden wordt zo geen last, maar een vertrouwde gids voor wat nog komt.

In het ochtendlicht weeft de tijd zijn sluiers tussen bladeren en herinneringen.

Alles lijkt stil te staan — en toch beweegt het.

een nieuw begin
beneveld mijn geheugen
een toekomst in het verleden

de reusachtige platanen
verbergen de heimwee
naar warme dagen

Het was lente.
De bomen stonden strak gesnoeid, hun takken vol belofte.
Toch hing er heimwee in de lucht —
naar zomerlicht, naar zinderende warmte die zich nog schuilhield in de schaduw.
Soms voel je het verleden dichterbij dan de toekomst.

een warme nacht
in een lange zomer
vliegt een vlieg

In het schijnsel van een raam dat geen uitzicht biedt, zoekt een vlieg haar weg.
Het is zomer. Alles is stil, behalve dat ene leven, dat ronddoolt zonder doel—of juist met meer bedoeling dan wij ooit begrijpen.

Soms is het in de kleinste beweging dat de warmte van het bestaan zichtbaar wordt.

zoveel jaren samen
dwalend door ons leven
vergeet mij niet

De liefde onthult wat het oog nooit ziet. De maan toont zich slechts volledig aan wie durft te blijven kijken.

de donkere kant van de maan
zul je nooit zien
als je niet van mij houdt

geluk van de dag
is de ellende in de wereld
wordt geen les geleerd

Tussen de eindeloze rijen kruisen in Margraten lijkt de tijd stil te staan. Maar de kraai die over het rode gras scharrelt, herinnert ons eraan dat de wereld doorgaat—vaak zonder lering te trekken uit haar bloedige verleden. Deze haiku is een fluistering tegen de vergetelheid, een poging om te blijven kijken, te blijven voelen.

Alsof er altijd
een maar moet zijn
is zwijgen soms verraad

Soms is zwijgen niet onschuldig. Soms is het een manier om weg te kijken.
Het medaillon op de foto — een klein portretje aan een rode draad — roept vragen op over geloof, trouw en geweten.
Een ode aan wie spreekt wanneer het moeilijk is.
Een herinnering aan momenten waarop stil zijn geen optie is.

tussen de sleutels
zoek ik wie ik ben geweest
in vergulde mist

rode kleur iconen
leiden mij door de jungle
verbaast van de rust

moderne tijden zijn beloofd
als bevrijding van wat is geweest
maar de tijd draait terug

de groene droom
of het rode gevaar
zo zwart wit is het niet

Wind en vracht, hoop en realiteit.
De toekomst komt niet zonder paradoxen.

met een roze bril
loop ik door de lente zon
leegte in mijn hoofd

kersenbloesem bloeit
zo betoverend wit
dat ik mijn ogen sluit

de magnolia’s bloeien ongegeneerd
met hun zoetroze pracht
verleiden mij tot een lente glimlach

Dreigende wolken vervagen
de zon werpt haar laatste stralen
het gouden uur slaat

na een nacht opgejaagd
wolven verdwijnen in stilte
de lente brengt rust

Te veel vergeelde dagen
vervagen in de lentezon
richt ik mijn blik op het mooie

Kijk ik naar de bonte stoet
gehuld in feestmuziek
dan reist mijn jeugd mee

ongepast optimisme in mijn hoofd
verzet zich tegen onrust
verlang ik naar een lente dag

Als de winter uit mijn hoofd gaat
ontdooien de overpeinzingen
kijk ik tevreden naar buiten

ze lopen als lemmingen naar de zon
verblind door wrok en haat
een groot applaus voor het kwaad

Elke dag wandel ik
maak mijn hoofd leeg van de druk,
maar zie overal troep.

vervormde bomen
in deze vervormde wereld
voel ik de schoonheid