het is stil in mijn stad
vergeten straten
dwaal ik verloren rond
voel de leegte
in mijzelf
verdwaald in mijn hoop

aan de eenzaamheid
van het nieuwe normaal
wil ik niet aan wennen
anderhalve meter liefde
treur ik om het verlies van mijn ik
verlang in naar gisteren

stromen tranen nu harder
sneller
natter
zie ik de schoonheid in de kleinste dingen
is mijn wereld gekrompen
verschrompeld
heb ik houvast aan je warmte
vergeet ik morgen
en leef van minuut tot minuut

de afstand door het raam voelt zo groot
alle warmte vervlogen
kilte
verlamd
verlangen naar gisteren
toen alles
alles zonder nadenken gebeurde

in onze Gesloten wereld
opgelgde normen
bang voor het onzichtbare
opgejaagd
contact gestoord
kil
wacht thuis de warmte van alle dag

tijd om te reizen
met mijn ogen dicht
hoor ik mijn haren groeien
wordt mijn wereld te klein
gevangen door de angst van anderen
met droge handen van het wassen
schijnt de zon op mijn huid
en zie ik mijn zelfbeeld

zoveel vragen
hoop en angst
durven dromen over morgen
alleen te zijn
verlangen naar een hand
kijkt iedereen omhoog
en wordt weer klein

soms is zwijgen beter
laat de stilte in mij spreken
vertrouwen in een toekomst
straks

verlangen naar wat komen gaat
alsof een toekomst nog bestaat
dans ik
drink ik
lach ik
gedragen door de wind
in mijn gezicht

Alsof de tijd stil staat
wacht ik op wat komen gaat
voel je warmte
bang om te verliezen
het licht van de lente zon
die door mijn raam schijnt
tikken de dagen door