In het stille veld van witte kruizen,
Een echo van een ver verleden weerklinkt.
Maar onder hun schaduw, zo actueel,
Bloeit een trieste tuin van haat en oorlog.

De stenen wachten als getuigen van pijn,
Verdreven tranen, geschreeuw van verdriet.
Het verleden lijkt ver, maar leeft in het heden,
Een cyclus van lijden die niet snel slijt.

Herinneringen aan wat nooit vergeten mag worden,
Een wereld doordrenkt met een zware last.
De stille kruizen, een roep om vrede,
In een wereld die nog steeds lijdt onder de last.

Laat ons reflecteren, leren van gisteren,
Zodat morgen een dag van vrede kan zijn.
In de schaduw van de witte kruizen,
Dromen we van een toekomst zonder pijn.

In de kille schaduwen van verandering, waar onverdraagzaamheid zich nestelt, blijf ik staan, een eenzame getuige, van de vervaging van tolerantie, waar liefde knelt.

Verrechtsing fluistert in de koele wind, een symfonie van verdeeldheid en angst. Maar in mijn hart brandt een vlam, een weigering om te zwichten, een stille opstand.

De kunst, een roepende ziel in het duister, verzet zich met penseelstreken en zang. Cultuur, een baken in de storm, weigert te buigen voor het harde verlangen naar dwang.

Grenzen sluiten, maar de geest blijft vrij, want ideeën laten zich niet opsluiten. In deze chaos van luide stemmen, is het fluisteren van wijsheid niet te stuiten.

Laat de hardste schreeuwer niet het enige geluid zijn, in de symfonie van menselijke ervaring. Wij, de stille, de dromers, degenen die weerstaan, smeden verbindingen in de schaduw van intolerantie.

Dus temidden van de kilte en de sneeuw, waar de wereld lijkt te verstommen, vinden we kracht in eenheid, en blijven we dromen van een warmer ontkomen.