zijn de vredesduiven weggevlogen uit onze wereld
snap ik de wereld om mij heen niet meer
verlang in naar de lente
warmte op mijn huid
de vogels in mijn tuin
wil ik vergeten
kinderlijke hoop
gewoon leven

op de vlucht
met gesloten ogen
verdwijn ik in de lucht
verdoofd
wil ik niets meer horen
moedeloos geworden
ongeloof
in mijn eigen wereld

vergeten onder water
gewekt uit diepe slaap
dode kunst in mijn geheugenlandschap
raakt mij in mijn wezen
gebrand op mijn netvlies als ik mijn ogen sluit